– Autor: Grażyna Prawda –
Ten okazały motyl jest jednym z największych i najpiękniejszych w Polsce, o rozpiętości skrzydeł około
8 cm i ubarwieniu białym z charakterystycznymi czerwonymi plamkami w czarnej otoczce. W Sudetach widziano go
ostatni raz w roku 1892. Gatunek jest ściśle chroniony. Po udanej restytucji w Pieninach w latach 90. XX w. występuje
tam w liczbie kilkuset osobników. Od kilku lat podejmowane są wysiłki zmierzające do przywrócenia go także w Karkonoszach.
Pierwszy rysunek tego niezwykłego motyla wykonał Thomas Moufet w Insectorum sive minimorum animalium Theatrum z roku 1590. Jan Krzysztof Kluk przedstawił bardziej precyzyjnie „Apolla Niemieckiego” w swym dziele z roku 1780.
Jacob Christian Schäffer pokusił się w roku 1754 o pierwszą w dziejach 60-stronicową monografię tego motyla, w której zamieścił jego kolorowy wizerunek.
Cztery lata później Carl von Linné (Karol Linneusz) skatalogował go w Systema naturæ pod nazwą Apollo (1758, s. 465), a Pierre André Latreille w roku 1804 w Tableau méthodique des Insectes (Vol. 24, s. 129–200) dodał nazwę Parnassius. Odwołując się do Parnasu, gdzie swoją siedzibę miał mitologiczny bóg Apollo, chciał podkreślić „górskie” pochodzenie i urodę tego motyla. Podobnego porównania użył Maksymilian Siła-Nowicki w Motylach Galicyi z roku 1865 str. 9: (…)
→ Czytaj wiecej w GAL nr 68, s. 22